Νίκος Παναγιωτίδης
Έχω βιώσει και εγώ τη διάκριση και μάλιστα στην πιο άσχημη εκδόχή της.
Στο σχολείο και μετέπειτα στο πανεπιστήμιο πάντα ήμουν περιθωριοποιημένος και μόνος εξαιτίας της κοινωνικής φοβίας. Δε μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε και το χειρότερο ήταν πως δε μπορούσαν και οι άλλοι.
Έτσι κλεινόμουν και εγκλωβιζόμουν στον εαυτό μου και απομακρυνόμουν ολοένα και περισσότερό από τους άλλους.Η διάκριση και η περιθωριοποίηση ήταν το τίμημα των κρίσεων πανικού και της κοινωνικής φοβίας.
Γι αυτό καλώ όσους περνούν δύσκολα,να μη φοβούνται γι οτι βαραίνει την ψυχή τους και να ανοιχτούν στους άλλους και στον εαυτό τους.Γιατι μόνο μεσα από την αποδοχή και την αγαπη για αυτό που είμαστε,μπορούμε να βγούμε στο φως του ήλιου και να χαρούμε μια ξέγνοιαστη ζωή.
Έχω βιώσει και εγώ τη διάκριση και μάλιστα στην πιο άσχημη εκδόχή της.
Στο σχολείο και μετέπειτα στο πανεπιστήμιο πάντα ήμουν περιθωριοποιημένος και μόνος εξαιτίας της κοινωνικής φοβίας. Δε μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε και το χειρότερο ήταν πως δε μπορούσαν και οι άλλοι.
Έτσι κλεινόμουν και εγκλωβιζόμουν στον εαυτό μου και απομακρυνόμουν ολοένα και περισσότερό από τους άλλους.Η διάκριση και η περιθωριοποίηση ήταν το τίμημα των κρίσεων πανικού και της κοινωνικής φοβίας.
Γι αυτό καλώ όσους περνούν δύσκολα,να μη φοβούνται γι οτι βαραίνει την ψυχή τους και να ανοιχτούν στους άλλους και στον εαυτό τους.Γιατι μόνο μεσα από την αποδοχή και την αγαπη για αυτό που είμαστε,μπορούμε να βγούμε στο φως του ήλιου και να χαρούμε μια ξέγνοιαστη ζωή.